Dag 22, week 2+ vrijwilligerswerk

Dag 22 alweer !
Ten eerste; bedankt voor de reacties op mijn eerste bericht, het is erg leuk om deze te lezen!

Ik zal aan het eind van mijn verhaal wel even kijken of ik moeder's vragenlijst compleet heb behandeld.

Er is natuurlijk alweer van alles gebeurd en het leven hier went verassend snel eigenlijk; de dingen die eerder als opvallend en bijzonder worden ervaren zijn al snel, raar genoeg, gewoontjes. Gelukkig hou ik mijn dagboekje dagelijks bij en kan ik een beetje graven in mijn eerdere gedachten wanneer ik het idee heb dat ik iets mis.

Ik zal proberen dit verslag toe te wijden aan het leven op de ashram op Lovely Hill in Pokhara, daar heb ik de vorige keer beschamend weinig over verteld, realiseer ik me nu.

De zoektocht naar de ashram op Lovely Hill:
Omdat er dus geen adressen worden gebruikt in de plekken waar ik tot nog toe geweest ben (vermoeddelijk geldt dit voor heel Nepal) moest ik dus eerst een beetje rondvragen en zoeken op internet waar die hele Lievelijke Heuvel nou eigenlijk te vinden was. Zo'n heuvel zou toch niet al te moeilijk te vinden zijn? Ik was thuis verkeerd ingelicht over de locatie ervan (via de vrijwilligerswebsite) maar kwam daar gelukkig al snel achter. In tegenstelling tot mijn dramatische zoektocht naar het hotel in Kathmandu, had ik deze keer al wat van de omgeving verkend en kon ik mij dus aardig orienteren. Om te voorkomen dat ik met backpack en al op een willekeurige heuvel in Pokhara zou stranden leek het me ook een prima idee om eerst een mountainbike te huren en op die manier mijn bestemming te vinden. Het was heerlijk om te fietsen en weer eens een windje in mijn gezicht te hebben (wat ze hier wind noemen is thuis bijna windstil), had niet verwacht dat ik zoiets simpels als fietsen zou kunnen missen. Na ongeveer een kilometer of 5 gefietst te hebben had ik het idee dat ik wel ongeveer de goede heuvel had bereikt. Na iets te enthousiast begonnen te zijn aan de klim naar boven ging maar een stukje lopen tot ik op een gegeven moment een groep kinderen tegen kwam die, gepaard met harde muziek, een dansfeestje aan het houden waren. Ik trok met mijn blitse huurmoutainbike al snel de aandacht en kon aan de kinderen vragen waar ik me nou precies bevond. In eerste instantie leek het erop dat ik niet de goede kant van de heuvel te pakken had en ik moest volgens de jongen (van zo'n 10 jaar) verder omhoog en een aantal keren links -en rechts af gaan. Gelukkig wouden alle jochies zo graag mijn fiets uitproberen en kwam ik er niet gemakkelijk weg. Dat was een gelukje omdat het jochie wat me eerst de "goede" richting aanwees me vroeg wat ik hier kwam doen. Ik had dit eerder al gezegd maar deze keer drong het wel tot hem door en bleek dat ik nog geen 100 meter van de ashram vandaan stond! Het vertrouwen in mijn orientatie vermogen nam weer een beetje toe en ik ging kennismaken 2 van de kinderen als gidsen. De enige persoon die op dat moment aanwezig was, was een niet-Engels sprekende man en ik moest maar over een uurtje terugkomen (gelukkig konden die jochies me helpen met vertalen!). Ik ben de berg verder op gaan fietsen en heb een paar mooie foto's van het uitzicht over Pokhara gemaakt. Toen ik terug kwam bij de ashram bleek dat er al die tijd al wel een andere man aanwezig was die lekker zat te mediteren in de meditatiehal. Ik heb een tijdje met deze man gepraat (zijn Engels was niet geweldig maar goed genoeg voor wat basis info over de ashram) en sprak af dat ik de dag erna met mijn backpack en al zou komen. Als ik er voor 11 uur zou zijn dan zou ik ook mee kunnen eten met de lunch, motivatie genoeg dus.

De volgende dag vroeg uit de veren gegaan en ben ik maar gewoon gaan lopen, dat was uiteindelijk nog best wel een klus zo in de warmte van de ochtend zon (het is zelfs +/- 20 graden in de winter?!?!). Anyways, ik was net op tijd aangekomen voor de lunch en heb een berg Dal Bhat naar binnen gewerkt met een beker gefermenteerde melk die uit een benzine jerrycan werd geschonken, ik was blijkbaar de enige die dit smaakje opvallend vond maar ik wou niet disrespectvol zijn dus ik dronk het gewoon op. Later die dag had ik wel voldurend boeren met benzinesmaak maar whatever, iedereen dronk het gewoon op dus dan ga ik ook niet moeilijk doen.

Dus de eerste 2 dagen in de ashram heb ik alleen met de 3 mannen die er verblijven doorgebracht, wel had ik de eerste dag kennis gemaakt met de vrijwilliger uit Spanje maar die sliep in de stad en kwam soms overdag om te werken. De 3 mannen zijn wel even de moeite waard om te beschrijven. De niet-Engels sprekende man die Dai wordt genoemd (grote broer) is een erg aardig -en vrolijke man, hij is (naar het lijkt) 24/7 aan het werk om de koeien te voorzien van hun behoeften en is tevens ook de klusjes man van de ashram. Hij weet ons zonder een woord Engels de vrijwilligers te sturen en samen met hem werken we overal rondom de ashram. Ookal versta ik niks van wat hij zegt blijft het toch een plezier om met hem te werken en vooral wanneer hij met die (bijna) permanente gelimlach probeert dingen uit te leggen. De andere man die mij op de eerste dag te woord had gestaan is de spirituele/mediterende man; je mag hem geen guru noemen volgens hem (want dat is dus het toppunt van zijn beoefening) maar hij heeft wel het uiterlijk ervan. We noemen hem swamesi (zal wel verkeerd gespeld zijn) maar het betekend dus een spirituele leraar. In eerste instantie verbaasde ik me over hem want hij deed eigenlijk niks anders dan mediteren, een beetje rondlopen, een beetje dansen en eten maar later kwam ik er achter dat zijn verblijf op de ashram maar sporadisch is en hij dus veel les geeft op andere plekken. De ashram is dus meer een soort van terugtrek plek voor hem en mogelijk heeft hij een belangrijke rol in de ashram wanneer deze mensen voor cursussen zal kunnen ontvangen (over een jaar of 3). Ja ik weet het, ik heb nog weinig verteld over de ashram zelf maar eerst nog de laatste persoon. De laatste heet Umraz Jakal (deze keer wel gewoon een naam en zonder extra betekenissen) maar wij noemen hem Umraz. Hij heeft een soort van leidinggevende rol in de ashram en zorgt dat de arbeiders, die vooral betrokken zijn in de constructie van de gebouwen, doen wat ze moeten doen en ook de loonkaarten tekent. Verder kookt hij en heeft vooral veel vrije tijd om met zijn fluit en djembe te spelen, hier zal hij nog flink op moeten oefenen maar doet dit ook gewoon zonder zich wat aan te trekken van zijn omgeving, haha. Ik ken inmiddels zijn hele repertoire en zou bijna mee kunnen zingen met zijn Nepalese liedjes. Verder spreekt Umraz het beste Engels (wat erg handig voor mij is wanneer ik niet snap wat een Nepali bedoelt) en loopt overal wat rond en kletst wat met de mensen die ook overal willekeurig rond lijken te lopen.
Ik realiseer me nu dat er wat dingen nu dubbel vermeld staan maar deze keer wel met wat meer details....

Het idee van het vrijwilligersproject:
De ashram is dus nog in constructie (2 jaar geleden begonnen) en er staan nu de gebouwen voor de vrijwilligers (2 slaapkamers, een keuken en een meditatiehal), een koeienschuur met 3 koeien en 2 kalfjes met daar aan een gebouw voor voorraden en tevens ook de slaapplek van Dai. Op het moment worden er nog eens 3 gebouwen neergezet maar omdat er dus een blokkade is, is er weinig cement beschikbaar voor de fundamenten en muren. Wij, de vrijwilligers, helpen niet echt met de construtie want dat werk is dus wel van een ander kaliber en wordt vooral gedaan door vakmensen (stenen van boven uit de berg hakken en tot bakstenen bewerken) en de goedkopere sjouwers. De vrijwilligers zijn dus vooral aan het werk op het land, we bewerken de grond voor de landbouw (gelijkmaken van de scheef-liggende grond, onkruid en stenen verwijderen en dan vermengen met een soort ruwe as en mest). Verder halen we ook ongewenste gras soorten en onkruid weg op andere plekken en helpen zo met het bijhouden van het terrein om de ashram heen. Het totale oppvervlak van de ashram is zo'n 100 bij 100 meter en ligt dus tegen de helling van een heuvel. De ondernemer van de ashram is Searose (weet zijn achternaam niet maar hij komt dus van een rijke famillie) en hij heeft op verschillende plekken in Pokhara horecavestegingen, de ashram is dus een zij-project van hem. Hij heeft grootste plannen met de ashram en uiteindelijk zullen er vele cursisten ontvangen kunnen worden die mogelijk dan ook vrijwillig kunnen helpen op het land of andere bezigheden rondom. We zien Searose maar 1 -of 2 keer per week maar het is wel leuk om af en toe met iemand te praten (in fatsoenlijk Engels) die echt een goed idee heeft van wat er zich nu afspeeld in Nepal (grens blokkade, andere politieke kwesties en soms ook wat meer idealistische opvattingen). Ook al zijn het wat moeilijkere tijden in Nepal, toch blijven de mensen optimistisch en vrolijk onder de toenemende druk (de gehele economie lijkt het aardig zwaar te hebben en vooral nu een wat koudere winter eraan komt lijkt het brandstof probleem een toppunt te bereiken).

Dus zoals ik al eerder zei beginnen de dagen wat meer op elkaar te lijken en worden went het leven hier erg snel, ik ben vanaf vandaag dus ook al 17 dagen hier in de ashram. Het voelde eigenlijk al meteen vertrouwd zoals thuis en alhoewel er zeker dingen zijn waar ik aan moet wennen is het een erg goed en relaxed leven hier. Soms zelfs te goed want er wordt vrijwel geen druk op ons uitgeoefend en we mogen lekker doen waar we zin in hebben. Wij, de vrijwilligers, kunnen het goed met elkaar vinden maar op het moment zijn de 2 tortelduifjes dus een beetje op een moeilijk punt aangekomen want het meisje heeft heimwee en de jongen wil nog wel blijven (volgens mij). Dit was 11 dagen geleden ook al zo maar het meisje is in de tussentijd nog een trektocht gaan doen van 1 week en is nu dus een paar dagen weer terug. Toen ze net was vertrokken kreeg ik van de jongen te horen dat ze elkaar dus ook even wat ruimte moesten geven en ik was dus een paar dagen opeens een relatieconsultant/praatpaal. Na terugkomst hadden ze elkaar zoooo erg gemist en houden toch wel van elkaar of iets dergelijks (bla bla drama). Maar het meisje is dus, net als voorheen, een beetje lusteloos en is eigenlijk de hele dag op haar kamer aan het slapen (??) en trekt haar vriendje dus constant naar haar toe met als gevolg dat beide helemaal niks betekenen voor de ashram en maar gewoon wat rondhangen. Dat vind ik maar stom, ik bemoei me er maar niet mee maar als je naar huis wil ga dan gewoon en blijf niet een beetje gaar hier rondhangen. Hoe dan ook, genoeg woorden aan dit dilemma besteed.

Aan het begin was het dus wel even wennen aan het eetpatroon want ze eten 2 keer per dag; om 11 -en 7 uur (weliswaar een berg voedsel) maar dat gaat mij dus wat moeilijk af. In het begin kregen we in de ochtend melk thee aangeboden met koekjes zoals je die Nederland ook gewent bent maar dat is dus een ontbijt van niks - wel sta je strak van de suiker - lekker gezond dus. Al snel vonden we de route naar het stadcentrum van Pokhara (30 min lopen) en hebben we dus fruit, havermout, bloem, noten, geplette rijst en gedroogt fruit ingeslagen. Nu ontbijt ik dus met pannekoeken of havermoutpap wat mij de broodnodige energie geeft. Tussen de lunch en avondeten eten we dus wat van de andere producten en krijgen we ook gemiddeld zo'n 2 keer melk thee te drinken aangeboden (na wat aandringen gelukkig niet mierzoet gemaakt). Soms help ik met koken en ik kan inmiddels zonder aansturing de warme maaltijden bereiden, lekker ouderwets op een houtvuurtje. Het eten is altijd vegetarisch en bestaat uit rijst (Bhat) en een soort linzensoep (Dal), daarbij maken we curry groenten (seizoensgroenten + peulvruchten en bladgroenten of andere groenten die van het land zelf komen). Alles (behalve de rijst) wordt bereidt met ui, knoflook, gember, komijnpoeder, chilipoeder, kurkuma en zout, en het smaakt geweldig, natuurlijk weet ik wel wat van de vegetarische keuken maar wat ik hier geleerd heb zal ik denk ik mijn hele leven blijven gebruiken. Soms wordt er een extratje bij gemaakt zoals een roerei (weer met idem smaakmakers) of een tomaten chutney. Een aantal keren heb ik wat gerstmeel pannekoeken voor de mensen hier gebakken, dat kennen ze wel maar toch heb ik ze nog wel een beetje kunnen verassen denk ik. Wat ze echt niet kenden, maar wel erg lekker vonden, waren de flensjes die ik voor ze maakte (het enige brood wat je hier kan vinden is witbrood wat ook zoet van zichzelf is). De flensjes waren compleet met kaneel (zelf vermalen met een morter) en in roomboter gebakken, dat zal ze nog wel een tijdje bijblijven denk ik. Verder heb ik eigenlijk geen goed idee van iets typisch Nederlands wat ik voor ze kan maken, natuurlijk heb ik gedacht aan gewoon aardappels met groenten en een stukje vlees maar dat klinkt eigenlijk maar saai en bovendien zal ik er best wel een flinke hoeveelheid van klaar moeten maken om die grote magen hier te vullen. Het enige wat me wel wat lijkt is een pasta gerecht te maken (met een saus zonder rundvlees natuurlijk) of iets niet te moeilijks met aardappel purree... ik kom uiteindelijk vast wel met wat.

Ik heb nog veel te vertellen maar het verhaal begint alweer een aardige omvang te krijgen, moeders vragenlijst is bijna af. Oja, er zijn geen waterleidingen en dus ook geen douches. Douchen wordt hier ook niet zo serieus genomen maar elke 4-5 dagen is wel gebruikelijk (alhoewel ik Dai nog nooit heb zien douchen, vermoeddelijk is het vuil als een 2e huid voor hem). Het water waarmee we wassen is niet drinkbaar en koud, opzicht geen probleem maar ik heb laatst wel wat water opgewarmd met een houtvuurtje en dat was toch wel erg lekker. Het drinkwater halen we uit een bron zo'n 15 minuten bergopwaarts, er zwemmen gewoon kikkers en vissen in het water maar ach, ik ben nog niet ziek geworden dus het is geen probleem.

Soms doen we wat activiteiten in Pokhara, zo hebben we een mini trektocht gedaan (van ongeveer 1.5 uur) toen we de zus van Umraz bezochten en zijn er ook wat andere uitjes naar religieuze plekken in de stad geweest. De mini trektoch was echt leuk, wel zwaar maar ik vind het gewoon lekker om omgeven te zijn door natuur en rust, heb nog steeds veel zin in mijn (hopelijk) wat langere trektocht in januarie.

Voorlopig blijf ik hier nog even rondhangen en vermoeddelijk zal ik, wanneer ik weg ga om de reraite te doen op 1 januarie, de laatst overgebleven vrijwilliger zijn. Ik red me wel prima hier (het leven is ook nog eens erg goedkoop omdat we alleen onze eigen extra etenswaren hoeven te betalen) en ik ga zometeen nog even stiekem een heerlijke snack halen bij een van de drukkere theehuizen hier.

Namaste of de groeten!