Dag 89, laatste post Nepal

Daar gaat 'ie weer! Het is alweer zo lang geleden dat ik een upload heb gedaan dat ik vrees dat ik niet alles meer in geur en kleur kan opschrijven maar ik zal een serieuze poging doen!

Vandaag is het dus alweer dag 89 in Nepal en morgen vlieg ik naar Sri Lanka! Yes! Ik heb zeer genoten van de 3 maanden in Nepal en ik ben wel weer toe aan een nieuwe cultuur! Ik ben op het moment dus weer in Kathmandu en morgen vlieg ik om half 11 in de ochtend naar Colombo. Helaas mag ik Sri Lanka niet in zonder een vliegticket uit het weer land dus heb ik zojuist voor een zeer voordelige prijs een ticket terug naar Nederland geboekt op de 10e van Mei. Ik zal dus, net als in Nepal, 3 maanden verblijven in Sri Lanka en deze keer heb ik eigenlijk niks ingepland aan activiteiten maar wel heb ik een lijstje van mogelijke activiteiten in mijn hoofd. Ik plan niks van te voren in omdat ik er van overtuigd ben dat ik genoeg mogelijkheden heb daar en ook weet ik dat er een enorm aanbod aan vrijwilligers adressen zijn. Ook plan in niks van de voren in zodat ik mezelf veel flexibeler kan opstellen wat me dus meer vrijheid geeft, dit heb ik soms wel een beetje gemist in Nepal.

Maar goed, ik loop meer dan een maand achter op mijn laatste blog post dus daar zal ik eens wat verandering in brengen.

Toen ik vertrok uit Lakeside was het niet omdat dit tijdsgebonden was maar vooral omdat ik het zat was daar, ik kon niet in de "relax" cultuur komen (lees: drug en alcohol) en ik was toch al een aardig lange tijd in Pokhara; zo'n 1.5 maand. Ik besloot om mijn angst voor het bijzondere openbare transportsysteem hier te confronteren en ben ik dus voor het eerst alleen met de openbare bussen gaan reizen richting Lumbini. Ik had in mijn hoofd om ongeveer op de helft van de route een stop te doen in Tansen (Palpa) om daar een 1 daagse wandeling te doen om vervolgens weer verder te reizen naar Lumbini. Toen ik vanuit Lakeside naar het grote "Main bus park" in Pokhara liep kwamen er een paar locale bussen langs die me (zoals ik nu weet) gemakkelijk voor een paar rupies af hadden kunnen zetten daar maar ik besloot eigenwijs om de paar kilometer te lopen. Natuurlijk was ik gewoon de confrontatie met het (schijnbare) chaotische en systeemloze bus systeem aan het uitstellen. Na een wandeling van ongeveer een uur kwam ik aan op bij het buspark waar ik de dag ervoor al even met een fiets had rondgekeken. Oke, nu moest ik orde zien te vinden in het systeem; de bussen reden af en aan, geen enkele indicatie van welke bus naar welke bestemming ging en er was een aardige mensen massa die alle kanten op liep. Natuurlijk ontbraken de scooters, traktors, fruit karren en andere (gemotorizeerde) voertuigen niet aan het plaatje en hier moest ik dus als "verwende" westerling duidelijkheid in zien te vinden.
Ik had me voorgenomen om maar gewoon aan elke busschauffeur die aan de juiste kant van de weg stond te vragen naar Palpa. Al voordat ik bij een bus aankwam spraken wat taxi chauffeurs me (natuurlijk) aan en aan hen vroeg ik naar de juiste bus, ze wezen me een totaal andere richting in dan waar ik dacht heen te moeten gaan maar ik had opzicht wel vertrouwen in hun kennis. Ik liep wat de andere richting in en toen kwam ik ook een politie agent tegen aan wie ik hetzelfde vroeg, hij wees me dezelfde richting in en na 2 minuutjes lopen kwam er een jongeman op me af met een vraag van één woord; PALPA? Dat was makkelijk..... waar maakte ik me toch zo druk om?
Na een tergend langzame busrit van zo'n 6 uur met een oneindige hoeveelheid bochten, stops en hobbels (ik zat ook nog eens op de achterbank) aangekomen in Palpa, wat was ik blij dat ik een reispilletje had genomen zeg! Het voelde goed dat ik hier helemaal op mezelf was aangekomen en ik voelde me ook een stuk vertrouwder met het openbare vervoer. Wel even wennen, vrijwel niemand spreekt er Engels en je wordt door iedereen aangestaard, toch was ook dat na een tijdje niks bijzonders meer.

Ik moest nog even een korte rit naar het centrum van Palpa afleggen maar er was gewoon een perfecte aansluiting (aangewezen door de behulpzame winkeleigenaar waar ik wat water kocht). Eenmaal in Palpa ging ik op zoek naar het Horizon Homestay die ik in mijn Rough Guide tegen was gekomen. In het Homestay 2 nachten verbleven en gezellig samen met de famillie en een andere westerling uit Engeland wat gekletst en 2 keer gedineerd. De ene echte dag dat ik in Palpa verbleef een trek gedaan naar Rani Ghat (zal proberen foto's te uploaden) waar ik in totaal zo'n 5 uur over had gedaan. Het was een erg relaxte een mooie wandeling maar qua intensiteit en uitzicht was het natuurlijk niks vergeleken met de A.B.C. trek, helaas was het ook best wel mistig maar toch vond ik het zeker de moeite. Ook was het wel een bijzondere ervaring om mensen tegen te komen (vooral jongeren maar ook vrouwen van mijn leeftijd) die naar me keken alsof ze nog nooit een blank persoon in hun leven hadden gezien, veel konden zelfs geen woorden vinden om mijn groet te beantwoorden!
De dag na de wandeling in omgeving Palpa dus richting Lumbini vertrokken waar ik er (waar ik al bang voor was) achter kwam dat ik de laatste 22 km met de taxi moest doen omdat de locale bussen door de dreiging van protesten niet reden. Dus de totale prijs van Pokhara naar Lumbini was opeens 3x duurder dan dat het anders zou zijn geweest. Als ik er alleen heen ging om Lumbini te bekijken dan had ik het misschien wel overgeslagen maar ik ging natuurlijk om mijn Vipassana meditatie te volgen!
Eenmaal in Lumbini bazaar (Lumbini zelf is waar al de tempels staan) een goekoop plekje gevonden en de rest van die dag gerelaxed, ik had immers nog 2 hele dagen om Lumbini zelf te bekijken. Dus de 2 dagen een fiets gehuurd en wat rondgekeken in Lumbini; een beetje een plek van uitersten waar je prachtige tempels kan zien maar tegelijk ook super veel onafgemaakte, kale betonnen skelleten ziet. Ook liepen er aardig wat zwervers en bedelaars rond en waren er totaal misschien zo'n 5 westerlingen in het hele gebied. Ik vond de tempels mooi maar het deed me niet erg veel, ook voelde ik er niet erg veel voor om een een gids in te huren dus ben ik in de eerste dag vrijwel overal geweest en waren vrijwel alle plekken, afgezien van de bewoners, vrij van bezoekers. Een bijzondere ervaring met gemixte gevoelens over deze toch wel erg bekende plek. De dag erna heb ik nog een bezoekje gebracht aan Boeddha's geboorteplek maar dit stelde eigenlijk maar weinig voor want je ziet alleen de fundamenten van zeer oude gebouwen die er eens hebben gestaan met als hoogtepunt een heilige steen. De rest van die dag nog wat rondgekeken, een tijdje gekletst met een Duitse toerist die er ook wat rondstruinde en uitendelijk maar weer terug gegaan naar mijn verblijf. Ik had in ieder geval genoeg tijd om mezelf metaal voor te bereiden op de volgende dag...

Ik had op dag 2 al bekeken waar de Vipassana meditatie zou plaatsvinden en ging er dus de dag erna te voet heen. Ik had meteen al een uitdaging voor me want ik had geen eten meegenomen en alleen een ontbijt op... ze gaven ons in de avond gelukkig wel wat te eten maar dat was wel eventjes slikken (vooral als je weet wat ik normaal tussen mijn ontbijt en avondeten naar binnen weet te werken). Gelukkig bestond dag 0 uit ontvangst en eigenlijk verder niks doen, ik heb dus vooral wat gerust op mijn kamertje wat me bijna geen energie kostte. Na het extra lekkere avondeten begon het introductie praatje en de eerste meditatiesessie, de noble silence begon dus voordat de meditatiesessie begon. Spannend!
Vanaf dag 1 tot dag 10 bestonden vrijwel alle dagen uit 2 uur meditatie, ontbijt en rusten (2 uur), 1 uur meditatie, 2 uur meditatie, lunch en rusten (2 uur), 1.5 uur meditatie, 1 uur meditatie, 1.5 meditatie, "avondeten" (een beetje gepofte rijst en fruit voor de nieuwe studenten en warm water met limoen voor de oude studenten), dan weer 1 uur meditatie, 1.5 discourse en uiteindelijk nog een half uur meditatie. De dagen beginnen om 4 uur 's ochtends en gaan door tot 9 uur, totaal dus ongeveer 10.30 uur meditatie en 1.5 discourse. Geen communicatie met andere studenten, geen gelees, geen schrijven (wat ik erg jammer vond), geen muziek; waarlijk het leven van een monnik.

[Typ hier uw tekst over hoe bijzonder en zwaar en interessant en moeilijk en pijnlijk uw Vipassana ervaring was].

Wat zal ik zeggen? Het was qua fysieke pijn (gewoon van het vele zitten) het zwaarste wat ik in mijn leven heb gedaan. Tegelijk ben ik er van overtuigd dat ik in mijn ongeveer 4 jaar van Zen meditatie alleen maar het oppervlak heb bekrast waar ik tijdens deze 10 intense dagen vele malen dieper in mijn psyche heb kunnen kijken. Ik raad iedereen, die weet wat meditatie is en vertrouwd is met een fatsoenlijke meditatie houding, aan om dit te proberen. De pijn in je achterste is op een bepaalde manier je beste vriend, ik heb na ongeveer de helft van de cursus voor het eerst mogen ervaren dat er een andere manier is om met deze pijn (en andere sensaties, positief of negatief) om te gaan. Ik voel me goed en - alhoewel ik me niet aan 2 uur meditatie hou die we als huiswerk gekregen hebben - weet ik zeker dat ik er inzichten heb verkregen die ik mijn hele leven kan blijven gebruiken! Ik heb er al vele uren over gepraat met anderen, ook heb ik al zelfs 4 mensen (onbedoelt) overtuigd dat ze de cursus gaan doen. Zo weet ik dus dat ik hier nog lang over kan doortypen maar dat ga ik niet doen, ik ging er heen zonder verwachtingen, gaf me over aan de techniek en ben er nu van overtuigd dat ik deze Vipassana meditatie techniek kan blijven gebruiken. Ook weet ik zeker dat ik vaker terug ga komen om als vrijwilliger te assisiteren, misschien doe ik dit zelfs wel in Sri Lanka! Het heeft me goed gedaan.

Toen de cursus voorbij was ben ik met een van de vrijwilligers van de Vipsassana naar Chitwan vertrokken, hij was een ex-gids en heeft me meegenomen naar zijn dorp en me veel geleerd over zijn gewoonten en levensstijl. Ook hebben we die avond de locale rijstenwijn gedronken en heerlijk gegeten met een van zijn vrienden die een redelijk grote bakkerij runde. De dagen erna dus samen met Madu (de Vipassana vrijwilliger) naar Chitwan vertrokken en daar een "Jungle walk" van 2 dagen gedaan samen met een andere oude bekende van hem. We hebben veel gezien en meegemaakt, ik vond mijn eerste echte jungle walk echt heel tof en de wilde dieren boeiend om te zien. De gids had erg veel kennis over de honderden vogels die er rondvliegen en ik heb ze denk ik wel alle kleuren van de regenboog zien dragen. Verder ook veel verschilende planten, olifanten, neushoorns, krokodillen, herten, wilde zwijnen, jakhalzen gezien maar ook een "sloth bear" horen grommen en eten. Ook regelmatig sporen van Bengaalse tijgers gezien en alhoewel we niet het geluk hadden om er echt een te zien was het alsnog een fascinerende gedachte dat ze er overal rondlopen in het park (vooral in de nacht natuurlijk). De walk bestond uit ongeveer 45 kilometer lopen waarvan 1 dag in het daadwerkelijke park en 1 dag in de "bufferzone".

Na Chitwan afscheid genomen van Madu en ergens was ik wel blij met even wat rust aan mijn hoofd, ik had al eerder contact gelegd met een vrijwiligersadres in Chitwan (de regio) en had afgesproken om er die dag heen te gaan. Ik had aanwijzingen van Madu gekregen hoe ik er makkelijk zou kunnen komen en na ongeveer 5 uur reizen en wachten kwamen we (ik samen met een andere vrijwilliger die er toevallig ook heen ging) er aan. Ik had verwacht weinig vrijwilligers te zien omdat het overal toch best wel rustig was qua westerlingen, ergens had ik dus ook wel behoefte aan wat rust maar dat was nog niet zo gemakkelijk want er waren al zo'n 10 vrijwillgers toen we er aankwamen. In de periode van 8 nachten zijn er ook zo'n 8 nieuwe vrijwillgers aangekomen en zijn er ook al zo'n 6 weer vertrokken. Het was erg gezellig om zo veel mensen uit de hele wereld te leren kennen en er ging echt een zeer goede positieve sfeer overal. Het werk wat we er voornamelijk deden bestond uit fysiek werk zoals bamboe en stenen sjouwen, op het land werken, voor degene die dat willen decoratief schilderen, andere vormen van artistieke uiting, lesgeven en vooral erg veel kletsen en lachen. Een erg (voor mij onverwachtte) goede tijd gehad en de tijd is er echt omgevlogen. Zelf heb ik een dag geholpen in lokale school omdat er vervangende leraren nodig waren, ik ging er totaal onvoorbereid heen en alhoewel één keer genoeg is voor mij heb ik zeer genoten van deze nieuwe ervaring.

Ik ga hier en daar wat korter door de bocht omdat ik alweer een beetje gaar en hongerig begin te worden van het zitten achter de computer.

Na het vrijwilligerswerk een (luxere) toeristenbus terug naar Kathmandu gepakt en dan ben ik alweer bijna aangekomen bij het heden. Terug in Kathmandu merk ik alweer meteen zo overduidelijk wat het toerisme doet met een plek, overal proberen mensen je op de slimste maier de aandacht te trekken met maar één reden; geld aan je verdienen. Ik weet het, het is close minded van me om het zo te verwoorden maar het is bijna altijd wel zo. Grappig is wel dat ik nu met totaal andere ogen naar deze stad kijk, eerder was de hele ervaring vrijwel één grote cultuurshock en nu merk ik dat ik het eigenlijk wel lachen vind. Die verkoop praatjes en trucjes kan je gemakkelijk doorheen zien en dan verandert de ervaring van het lopen door de nauwe -en vuile straatjes van deze hoofstand toch aanzienlijk.

Dus ja dat was het enigsinds korte verslag weer maar vandaag moet er nog het een en ander gebeuren; ik wil nog wat kleinigheidjes meenemen uit Nepal en wat andere zaakjes regelen dus hier laat ik het maar bij.

Ik wou foto's uploaden maar dat zit er helaas niet in, ook kan ik niet alle spelling checken omdat er niet zo lang meer stroom is.

De groeten en tot de volgende upload!