Mijn eerste paar dagen in Nepal

Oke dan, net een stukje geschreven en helaas valt de stroom uit, vanaf nu dus eerst in word schrijven, dan hoef ik niet helemaal opnieuw te beginnen als het weer gebeurt.
Ik denk dat het elektriciteitsnetwerk van het internet café even overbelast raakte of dat de stroom gewoon is uitgevallen (dat zou de plotselinge brandstofgeur van een eventuele backup generator kunnen verklaren).

Goed, poging 2.

Ik ben inmiddels zo’n 11 dagen in Nepal en ik heb al veel gezien, gedaan en geleerd. Eigenlijk hebben er tot nog toe geen slechte/saaie dagen tussen gezeten en er staan me nog een paar leuke weken te wachten (trekken/meditatie retraite). Of ik de 3 maanden hier in Nepal ga kunnen vullen dat moet ik nog zien, maar de 2 maanden worden geen probleem denk ik. Ik zal hieronder proberen mijn dagen in chronologische volgorde te vertellen zodat er toch nog een beetje structuur in zit.

Vertrek/aankomst:
De vlucht duurde lang (zo’n 11 uur in het vliegtuig gezeten) en 13 uur wachten in het vliegveld van Muscat (Oman) was ook geen pretje. Er was weinig te doen maar gelukkig was het overnacht dus probeerde ik wat te slapen tussen de nonstop omroepen van vluchten. Dat omroep systeem was zo slecht en zo hard dat slapen er wel moeilijk op werd, ook waren er niet echt relaxte zit –of slaapplekken dus heb ik maar een paar uurtjes op de grond geslapen ergens.
Toen de vlucht naar Kathmandu eindelijk aan zijn landing begon werden we verwelkomt met een prachtig uitzicht over bergen en veel natuur met hier een daar een huisje. Helaas werd dat uitzicht al snel vervangen door de hoofdstad zelf met huizen tot zo ver je kon zien (of zover de smog het zicht toe laat). Ja… de stad is groot en de lucht is er…. interessant…. die lucht is even wennen als je de schone lucht van Slijk-Ewijk gewent bent. Anyways, na aankomst wat geld gewissled, visa goed laten keuren (ging allemaal relatief snel) maar helaas duurde het ruim 1.5 uur voordat de mensen van de baggage transport wakker werden en doorhadden dat er zo’n 100 mensen zaten te wachten. Eenmaal de bagage ontvangen begon het avontuur wat ik me had voorgenomen om zeker te delen!

Het avontuur richting het hotel:
Daar stond ik dus, grote backpack op mijn rug en de kleine rugtas andersom, ik leek wel een pakezel. Eenmaal door de deur van het vliegveld werd ik overweldigd door mensen, geuren, taxi’s, enz; en een soort georganiseerde chaos. Plots werd in aangesproken door een meisje die erg kalm een sjekkie aan het rollen was, ze vertelde me dat we maar samen een taxi moesten nemen omdat dat een stuk goekoper zou zijn, klinkt logisch. Ook had ze dit afgesproken met 2 andere verse toeristen, daar moesten we dus even op wachten. Terwijl we daar staan te wachten en de opdringerige/ongeduldige taxi chauffeurs die aan ons willen verdienen wegwuiven verteld het meisje me dat ze al jaren naar Nepal reist en het hier helemaal geweldig vind. Ze vertelde me over wat plekken in Nepal en gaf me een tip voor een goed hotel in de hoofdstad, toen begon ze te vertellen dat ze en boek aan het schrijven was en toen ik vroeg waarover en kreeg ik simpelweg als antwoord over alles, gewoon over haar leven. Oke…. klinkt waarlijk als een bestseller. Na een poosje kwamen de andere 2 toeristen uit het vliegveld en zijn we een taxi gaan zoeken, de prijs was bijna zoals thuis (misschien we meer want we waren ook nog eens met zijn 3en). Dit komt door de brandstof crisis, er is weinig toevoer vanuit India en de prijzen van brandstof zijn vervijfvoudigd. Na een deal gemaakt te hebben met de chauffeur liepen we naar de taxi; een auto die misschien wel kleiner was dan een smart. Hoe gaan we hier in hemelsnaam met bagage en al inpassen? Nou de bagage werd gedeeltelijk op het dak gegooid (blijkbaar waren touwen overbodig want de taxi chauffeur had al het vertrouwen dat het wel goed zou komen zonder de boel vast te maken).Toch maar even de gesp van mijn tas aan het frame van het dak vastgemaakt. Dus daar gingen we; 3 man op de achterbank en 1 voorin, het paste net maar ik zat wel tegen de deur aangedrukt. De rit was lache; in de weg zaten plotselingen gaten en geulen waar je je in kan verstoppen en aan alle kanten schieten er motors en zwaardere voertuigen voorbij,dit gaat gepaard met constant getoeter aan alle kanten. De chauffeur rijdt overal met groot licht aan en gebruikt zijn toeter om duidelijk te maken dat hij mensen inhaalt; veel getoeter dus. Terwijl ik daar in die bizarre situatie zit, met een grijns van oor tot oor, hoor ik op de achtergrond het meisje praten over van alles en nog wat, haar gepraat is gericht naar niemand in het bijzonder, ze heeft het over een festival wat op die avond eindigde en is erg relaxed onder deze bizarre situatie, alsof het just another day at work is. Goed, de rit overleefd en ik stond opeens aan een super drukke straat, in het donker, in m’n eentje, omgeven door locals. Ik was vastberaden dat ik de route naar het hotal wel op mezelf zou vinden want ik had immers de kaart op google maps bestudeerd. De eerste stukjes liep ik goed, wel was het super druk op straat met veel muziek en mensen. Op een gegeven moment zag ik het niet meer, de weg klopte niet en ik kon me niet orienteren, ik was moe van de reis en dit zorgde misschien wel voor een verminderd orientatievermogen. De eerste 2 jonge knapen die ik tegen kwam gevraagd of ze wisten waar ik mijn hotel kon vinden of het klooster wat er in de buurt van stond. Van het klooster hadden ze wel een idee dus liepen ze me voor, 1 sprak matig Engels en de ander nauwelijks. We hebben tussen de drukte door zo’n half uur gelopen, ik had het gevoel dat er iets niet klopte want het hotel was maar 500 meter verwijderd van de plek waar de taxi me had afgezet. De jongens waren gemotiveerd om me te helpen maar ze hadden (achteraf gezien) blijkbaar geen idee waar ze heen moesten lopen. Toch probeerden ze het en hielpen ze me om aan locals de weg te vragen naar de hotel of het klooster. Op een gegeven moment begon ik de hoop te verliezen, we waren veel te lang aan het lopen, ik was bezweet van de zware bepakking en moe van erg weinig slaap in de afgelopen 36 uur. Ook had mijn mobiel geen bereik dus ik kon het hotel ook niet bellen of mijn navigtie gebruiken. Lastige situatie en niet bepaald relaxed, toch maar de jongens blijven volgen en toen plots zag ik een bordje, verstopt tussen bladeren en half in het donker, ook nog eens alleen zichtbaar toen ik er al langs was gelopen. De jongens hadden het niet eens gezien! Eindelijk, op puur geluk, mijn hotel gevonden en ik was erg opgelucht. Eenmaal in het hotel bleek dat mijn boeking niet was doorgekomen! WHAT??? Ik had bewijs dat ik had betaald in mijn mail (waar ik op een of andere reden opeens niet op kon inloggen) maar na een beetje gedoe kreeg ik de baas aan de telefoon en die zou me van een 2 persoonskamer voorzien voor de prijs van 1. Gelukkig maar, mijn vuurproef was geslaagd en ik kon eindelijk slapen, nouja de jetlag voorkwam dat ik zo’n 2 uur slapeloos in bed lag maar uiteindelijk heb ik letterlijk het klokje rond geslapen.

Dat avontuur moest ik delen en het was me wat, een flink verhaal dus ik zal de rest wat beknopter vertellen (ik heb nu al zo’n 1.5 uur geschreven).

De dagen erna heb ik een beetje rondgehangen en de buurt verkent, wat leuke plekjes gevonden en wat mensen ontmoet. Toevallig was de eerste toerist die ik op een terras sprak een Nederlandse en daar heb ik een tijdje mee geklest. Na 2 nachten heb ik 1 nacht in de toeristen ghetto van Kathmandu doorgebracht en mijn busreis naar Pokhara (2e stad van Nepal) geboekt. De busrit zou pas de volgende ochtend vroeg vertrekken dus ik had nog een dag in te vullen, zo heb ik die dag een mooie tuin bezocht (Garden of Dreams) en ben ik naar Burdur square geweest. De weg naar Burdur square was lachen omdat het mijn eerst keer op een fiets riksja was, dit was vergelijkbaar met de taxi rit vanuit het vliegveld. Zo’n lompe fiets die zich met al het geweld door een super drukke winkelstraat knalt. Dat was leuk en een unieke ervaring. Eenmaal bij het plein aangekomen een gids gehuurd en die heeft me 2 uur van alles verteld over de (half ingestortte) gebouwen, de aarbeving heeft deze toeristen trekpleister flink beschadigd. Ik zal er wat foto’s van toevoegen als dat lukt. Die dag dus als een echte toerist doorgebracht en aardig wat centjes uitgegeven. Toch klopte er iets niet, ik voelde me niet op mijn gemak daar in dat drukke centrum. Zoals verwacht wordt je echt op elke mogelijke manier benaderd met als doel om je geld afhandig te maken. Het stond me niet aan om als een stomme toerist te worden behandeld, vrijwel geen enkele ontmoeting is toevallig en de mensen zijn erg geslepen. Die dag sprak ik zelf een jongen aan bij een straat voedsel karretje en dat was die dag de interessantste en eerlijkste ontmoeting (ook was het straatvoedsel erg goed eten).

De volgende dag dus vroeg op en ongeveer 6.5 uur in de bus gezeten naar Pokhara. De busrit was mooi en indrukwekkend, ook was de lunch inbegrepen en konden we genieten van een prachtig uitzicht (zal proberen de foto toe te voegen). In de bus wat mensen ontmoet die allemaal naar Pokhara gingen om te trekken, 2 meiden uit Servie en een jongen uit Swaziland. Wij waren de enige blanke toeristen in die bus en we hebben het gezellig gehad. Eenmaal in Pokhara uit de bus gestapt kwam ik weer in een vergelijkbare situatie terecht waar ik al kennis mee had gemaakt in Kathmandu; je bent weer de met geld beladen toerist en de taxi chauffeurs zwermen om je heen om je over te hale nom je mee te nemen naar hun hotel. Gelukkig kon ik meeliften met de 2 meiden die al een hotel hadden geboekt, toch maar niet in had hotel verbleven want het kostte maar liefs 30 dollar per nacht!!! Toen ik uit de straat van het hotel kwam zag ik het meer van Pokhara’s Lakeside en voor het eerst sinds mijn aankomst viel me de schone lucht op, het was zo heerlijk om daar even van te kunnen genieten. Ik ben in noordelijke richting vertrokken en ben mijn Rough Guide op goed vertrouwen gevolgd. Dit vertrouwen bleek niet misplaatst want ik had zeer goedkoop en mooi verblijf in een boeddhistisch gusthouse gevonden, je moest alleen wel voor 10 uur binnen zijn maar dat was een kleine prijs om te betalen voor deze plek. De eigenares was aardig en de gasten vriendelijk.

In dit toeristische gedeelte heb ik 2 nachten gezeten en heb op dag 2 een fietst gehuurd om op zoek te gaan naar het vrijwillgerswerk adres. Deze keer wel puur op basis van mijn orientatievermogen de juiste plek gevonden (en met behulp van wat locale kinderen). En sinds een dag of 5 zit ik nu bij het vrijwilligersadres.

Het vrijwilligerswerk is redelijk simpel maar ik vind het leuk om eens een totaal ander leven te kunnen lijden. We werken op het veld, maken schoon, sjouwe water, bezoeken het echte stadcentrum (zonder toeristen) en doen soms wat sightseeing. Toen ik aankwam was er 1 jongen uit Spanje, hij verbleef in Lakeside maar kwam overdag hier om te werken. Na 2 nachten kwamen ere en jongen en een meisje die onlangs hadden ontmoet en zij slapen nu sinds een paar nachten ook op het vrijwillgerswerk adres. We hebben al van alles gedaan en gezien maar dat ga ik niet allemaal in detail vertellen. Zoals het er nu naar uit ziet zal het meisje weer vertekken omdat ze heimwee heeft en de jongen zal mogelijk nog blijven maar daar heb ik geen idee van (we hoorden het pas sinds vandaag). Verder zijn er natuurlijk de vrijwel permanente bewonder; een man die de boel een beetje in de gaten houdt en kookt (echt een luie baan maar wel belangrijk) dan is een niet Engels sprekende man die eigenlijk de hele dag werkt (dat is echt werkelijkwaar indrukwekkend) en nog een sort spirituele leraar die hier en daar een keer overnacht in de Ashram en overdag eigenlijk de hele dag mediteerd, ze zijn alle 3 echt aardig en Ik heb het er naar mijn zin. Verder is er nog veel constructie aan de gang en dit wordt gedaan door lokale (niet Engels sprekende) mensen, een stuk of 10. Zij doen het zware werk en hakken, breken en sjouwen stenen naar de bouwplaats. Dit constructiewerk heb ik nog niet gedaan en mogelijk kom ik e rook wel niet aan toe. Wij zijn vooral bezig met de verzorging van de planten, het gelijk maken van de grond (verwijderen van gras en omspitten) en andere activiteiten. Zoals ik al zei zit ik hier voorlopig goed en zal ik het nog wel een tijdje uithouden, of ik dit vrijwilligerswerk een maand zal volhouden weet ik niet en zal ook afhangen van welke andere vrijwilligers nog komen/blijven.

Ik heb nu na zo’n 2.5 uur genoeg getypt, ik zal nog proberen wat foto’s te uploaden en ga dan weer terug naar de ashram. Een flink verhaal is het geworden.

De groeten