Dag 128, eerste post Sri Lanka

Ayubowan!
Net als mijn laatste post uit Nepal is het alweer een aardige tijd geleden sinds ik een update schrijf voor mijn blog. De reden hiervoor is een samenhang van weinig tijd en ook gewoon simpele luiheid.

Vandaag is het dag 128 wat betekent dat ik inmiddels alweer ruim een maand in Sri Lanka ben. De tijd is best wel snel gegaan en ook heb ik natuurlijk alweer aardig wat gezien -en gedaan in dit land!

Maar ik begin bij het begin wat (net zoals in Nepal) een avontuur opzicht was:
De ochtend van mijn laatste dag in Nepal begon om 6 uur en ongeveer 4 uur later zou mijn vlucht naar Colombo beginnen. Met de hulp van een local, die ik eerder ontmoet had tijdens de Vipassana cursus, kwam ik via het OV redelijk vlot aan bij het vliegveld, so far so good....
De vlucht was helaas een uur vertraagd maar wat is nou een uur wachten tijdens reizen? Gewoon inchecken en misschien nog een klein dutje doen voordat de vlucht begint, ik had immers nog ruim 3 uur. Mijn weg naar de incheck balie verliep ook prima, ookal is het vliegveld van Kathmandu enigsinds primitief... na een poosje wachten was ik aan de beurt en toen begon de ellende. Nadat mijn bagage gewogen was en ik mijn papieren liet zien vroeg de man van de incheckbalie waar mijn Indiase visum was. Ehhhhhh???? Visum?? Ik ga naar Colombo beste man, ik heb niks in India te zoeken! Maar nee een visum was om een of andere reden nodig omdat ik binnelandse vluchten had in India... even stond ik daar met een mond vol tanden, overkomt me dit nou echt? De incheckbalie man laat me weten dat er geen mogelijkheid voor me is om deze vlucht te nemen en dat ik een andere vlucht moest regelen, daar ging mijn goedkope vlucht. Er was wel wifi dus ik kon gelukkig mijn mobiel gebruiken om een nieuwe vlucht te boeken... als er geen stroomuitval zou zijn geweest... Normaal gesproken zou ik overal internet hebben gehad via mijn Nepalese simkaart maar die had ik aan de persoon gegeven die me had geholpen om bij het vliegveld te komen... ik zou er toch niks meer aan hebben... van de regen in de drup. Toch bleef ik kalm onder de omstandigheden want om nou enorm in de stres te gaan schieten zou me ook maar weinig helpen. Gelukkig kwam de stroom na een paar minuten terug en kon ik gebruik maken van 's werelds sloomste wifi netwerk, geen grap, volgens mij kon deze verbinding in het Guiness World Record boek. Uiteindelijk een vlucht kunnen regelen en ik zou die avond vertrekken... maar niet heus. Helaas had de applicatie die ik gebruikte om mijn vlucht te boeken de vertrekdatum 2 maanden opgeschoven nadat ik doorverwezen werd naar de betalingssite. Natuurlijk kwam ik er pas achter toen ik al betaald had en moest ik dus het hele verhaal via een landlijn, met 's werelds zachtste telefoon luidspreker, annuleren. Uiteindelijk na nog een aantal leermomenten toch eindelijk een vlucht kunnen boeken die gelukkig niet al te prijzig was en ook nog eens op de goede datum geboekt was, alsof het niks is...

Na deze dramatische opeenvolging van gebeurtenissen bedacht ik me dat het misschien nog wel de moeite zou zijn om even te bellen met de vliegmaatschappij van mijn eerste vlucht om te vragen of ik nog wat geld terug kon krijgen. Tot mijn verbazing en opluchting bleek dat mijn hele vlucht nog te annuleren was maar dat ik wel een noshow boete + administatiekosten moest betalen... graag! Ik was er namelijk al vanuit gegaan dat ik geen vergoeding zou krijgen, het was immers mijn domme schuld dat ik geen visum had. Ik had blijkbaar al mijn ongeluk voor die dag opgemaakt en alhoewel mijn totale kosten om in Colombo te komen bijna was verdubbeld, was er toch nog een lichtpuntje die dag. Ook verliep de rest van mijn vlucht goed en arriveerde ik de 12e van Februari om 2 uur 's ochtends in Colombo.

Later in een hostel in Colombo sprak ik met iemand die er meer verstand van had en hij vertelde me dat elke reiziger dus wel automatisch een 24 uurs transit visum heeft voor India. Dit transit visum was alleen niet genoeg voor mij omdat ik bij 1 van de vluchthavens in India van één terminal naar de andere zou moeten waardoor ik dus officieël de grens over zou gaan.
Dat moest ik dus even kwijt en hopelijk kan iemand die dit leest er ooit nog wat aan hebben.

Toen ik uit het vliegveld stapte was het eerste wat me opviel dat het zo enorm warm en benauwd was, alsof ik een klap van hitte in mijn gezicht kreeg; welkom in Sri Lanka! Ook al was het midden in de nacht, het was nog ruim 25 graden! Dat is wel wat anders dan Nepal waar ik geregeld met een trui en jas aan liep. De rit naar Colombo (het vliegveld is in Negombo) was gelukkig in een bus met air conditioning en toen ik eenmaal in Colombo was moest ik nog een klein half uurtje door de hitte lopen voordat ik arriveerde bij het hostel. Ik had geen tuk tuk genomen omdat ik geen zin had in gedoe zoals veel te veel betalen (geen idee van taxi prijzen) of arriveren op een totaal andere plek dan bedoelt. Daarnaast was mijn poging om een van de chauffeurs duidelijk te maken waar ik heen moest zo dramatisch dat ik het heft maar in eigen handen nam, ik had immers weer een werkende internet verbinding en google maps.

De eerste paar nachten dus verbleven in hetzelfde hostel, ik had nog niet echt een plan gemaakt en omdat ik die dagen vooral met andere backpackers meeging om dingen te doen had ik ook niet echt de tijd om een plan te maken. De eerste dag na aankomst ben ik dus meegegaan met een Duitse jongen en hebben we samen de hele dag door Colombo gewandeld. Ik was best wel verrast omdat ik niet had verwacht dat de hoofdstad zo ontwikkeld was in vergelijking met Kathmandu. Er zijn weer supermarkten, de wegen zijn schoon en onderhouden, de bussen hebben nummers, willekeurige mensen op straat spreken goed Engels en de hoofstad heeft een indrukwekkend “westers” centrum. Een verassing om het zo ontwikkeld aan te treffen en alhoewel hoofdsteden zoals deze me niet echt aantrekken was het daarom niet minder mooi.

De dagen erna met een paar andere backpackers naar Galle en Kandy gereist en daar wat rondgehangen. Galle is een mooi fort met een, onder andere, Nederlands verleden omdat dit fort in de VOC periode als handelspost diende. De Nederlanders hebben dit fort voorzien van een afvoer systeem en verstevigd met een flinke buitenmuur die vandaag de dag nog steeds de wilde zee trotseert! Verder zijn er veel huizen te zien die Nederlandse karakteristieken hebben en, alhoewel het fort zelf enorm toeristisch (lees: duur) is, was het mooi om door de smalle straatjes -en de oude gebouwen te lopen.
De dag naar Kandy was wederom een leuke trip alhoewel ook hier het toerisme best wel overaanwezig is met als gevolg dat alle cultureel “belangrijke” plekken, zoals de tempel van de tand van boeddha, een (voor Sri Lankaanse begrippen) aanzienlijke entree vragen. Dit vond ik een beetje jammer van Kandy maar in ieder geval kan ik deze stad nu ook van mijn lijstje afstrepen. Eigenlijk was de treinreis naar Kandy op zichzelf al de moeite waard omdat het een mooie route is met veel natuur en je mag dus in de deuren van de de wagons zitten waardoor je een eerste rij plek hebt om te genieten van het uitzicht (en een lekker verkoelend windje). Zonder dat we het doorhadden, hadden we voor de heenreis naar Kandy gereserveerde plekken gekocht en voor de terugreis dus niet waardoor we ongeveer 3 uur moesten staan en er ook weinig bewegingsruimte was. Dat was wel even een leermomentje al is het lang niet voor elke trein mogelijk om stoelen te reserveren helaas, qua kosten valt het gelukkig allemaal erg mee; voor een paar euro heb je al een gereserveerde plek en voor iongeveer 1 euro een 2e klas kaartje.

Toen ik genoeg had van Colombo ben ik via een contact van het vrijwilligers netwerk naar Deniyaya gegaan en ben ik daar in een bakkerij aan de slag gegaan. In eerste instantie had ik met de eigenaar afgesproken om 2 weken te blijven maar al na enkele dagen realiseerde ik me dat ik dat nooit zou volhouden omdat de plek niets was van wat ik erover had voorgesteld. Ik had me verheugd om te werken in de bakkerij, het zou me niet kunnen schelen of dit zou betekenen dat ik hard moest werken en vroeg op zou moeten. Helaas kreeg ik te horen dat er al een betaalde werknemer was die al het werk in de bakkerij deed, daar was dus geen hulp nodig... jammer en dit werd niet bij de vrijwilligers advertentie gemeld. Als ik had geweten dat ik niets met eten bereiden kon doen dan was ik vermoeddelijk niet eens gekomen. Daarnaast was alleen de manager van de bakkerij in staat om een beetje Engels te produceren en, alhoewel het personeel echt aardig was, was er dus eigelijk bijna geen communicatie. Dus om ervoor te zorgen dat ik er niet gek zou worden ben ik na 4 nachten weggegaan naar een ander vrijwilligers adres.

Dat ik al zo snel bij het andere vrijwilligersadres terecht kon was een gelukje omdat ze op internet al aangaven dat ze weinig/geen plek hadden. Toch contact gelegd en iemand was onvoorzien vertrokken waardoor er een plekje vrij voor mij was!

Dus nadat ik mijn visum met 2 maanden verlengd had in Colombo ben ik naar die vrijwilligersplek vertrokken. Voor het verlengen van mijn visum was ik op het ergste voorbereid omdat ik er op internet over gelezen had dat het hele verhaal tergend langzaam zou kunnen zijn. Ik was er dus op zijn vroegst en toen was er al een aanzienlijke rij mensen aan het wachten, telkens als de voorste geholpen was moest iedereen opstaan en op de volgende stoel gaan zitten; het was één grote stoelendans. Uiteindelijk na wat heen en weer geloop en veel gewacht was ik na 3 uur klaar, dat viel me alles mee. Toen ik wegging was de hele afdeling een grote chaotische mensenmassa waar maar een klein deel van de mensen een idee had van hoe dit zeer onduidelijke systeem werkte. Veel Sri Lankanen, die het begrip wachtrij nog eens extra duidelijk uitgelegd moeten krijgen, probeerden schaamteloos voor te dringen. En als klap op de vuurpijl moest deze hele drukte door één klein kaal mannetje in toom worden gehouden. Toen ik klaar was en mijn stempel had kon ik het niet helpen om deze gekkigheid met een big smile achter me te laten.

Eenmaal bij het vrijwilligerswerk aangekomen (er was wat onduidelijkheid over de precieze locatie) bleken beide eigenaren afwezig te zijn. De 78 jarige vrouw, Jeanne, had een ongeluk gehad waardoor ze door een serieus bloedverlies in het ziekenhuis moest herstellen. En haar man, Feizal, die 19 jaar jonger is dan haar, was natuurlijk vrijwel de hele tijd bij haar. Er was alleen één andere vrijwilliger; een Duits meisje genaamd Anna, en verder het personeel van de “kokosnoot estate”. Iets nadat ik arriveerde kwam er nog een andere vrijwilliger aan; een Duitse jongen genaamd Paul.

Dus gedurende onze eerste paar nachten waren Jeanne en Feizal er niet waardoor we in een best wel onwerkelijke situatie terecht kwamen. De reden dat het vreemd was, was omdat we daar in een soort paradijs werden vrijgelaten zonder dat er naar ons om werd gekeken. De estate bestaat uit een enorm landschap met een paar honderd kokosnoot bomen alsmede veel andere type bomen zoals mango, avocado -en diverse locale groenten waaronder Jackfruit en een soort zure komkommer waar ik de naam van ben vergeten. Verder lopen er maar liefst 7 honden, een paar katten, een hele kudde bizons en koeien, kalkoenen, tientallen schildpadden (in een omheind gebied), kippen en misschien wel een paar honderd eekhoors (veel kleine maar ook een paar Steen Eekhoors die zo groot zijn als een flinke kat). Ook zijn er nog de vele wilde vogels die je overal ziet waaronder parkieten, pauwen, kolibries en vele andere waarvan ik geen idee heb hoe ze heten. De noordelijke grens van de estate ligt aan een rivier waardoor we daar, na een warme werkdag, lekker in konden zwemmen (en dat vrijwel altijd helemaal privé). Dan het huis waar ze in wonen; een enorm huis wat dus blijkbaar door Nederlandse kolonisten is gebouwd en vol staat met antiek meubulair. Wij sliepen natuurlijk niet in dat huis, wij werden in één van de 4 losse gebouwen aangewezen waar we in alle ruimte en rust onze vrije tijd door konden brengen. Dit alles wordt dus onderhouden door een groep van ongeveer 8 betaalde personeelsleden en dan zijn er ook vrijwel altijd nog een paar vrijwilligers aanwezig voor het buitenwerk. We kregen 3 keer per dag overheelijk eten klaargemaakt en hoefden alleen maar de afwas te doen. Dus de eerste paar dagen voordat we de eigenaren er weer waren konden we rustig onze gang gaan en voelde dit allemaal bijna te mooi om waar te zijn.

Elke dag werkten we zo'n 3-4 uur en begonnen we de dag met kokosnoten rapen. Na het ontbijt waren we de rest van de dag bezig met tuinieren, hekken maken, takken hakken -en verzamelen, peper planten water geven en ook vooral met veel vrije tijd hebben.

Toen beide eigenaren terug waren, was er eigenlijk weinig veranderd aan de het werk waar we mee begonnen alleen duurden de maaltijden minimaal een uur langer dan dat we er eerder over deden omdat Jeanne niet kan stoppen met praten. Dat is opzicht geen probleem maar na ongeveer 3 weken, 3x per dag naar oneindige monologen te luisteren ben ik nu wel weer toe aan normale -en gelijke conversaties. Desnietaltemin is de tijd daar werkelijk waar om gevlogen en heb ik me (bijna) geen enkel moment verveeld.

Omdat we 5 dagen per week moesten werken kregen we dus elke week 2 dagen vrij die we vrij mochten invullen. Ik ben dus samen met Paul naar het bergachtige gebied gegaan en daar hebben we 3 trektochten gemaakt in 3 dagen tijd (we hadden het eerste weekend opgespaard). De eerste trek was Adam's peak; een berg die om religieuze redenen wordt beklommen door de Sri Lankanen (er is een voetafdruk van de Boeddha te zien geloof ik). We begonnen die dag vroeg met de klim (maar liefst 2 uur 's ochtends) zodat we, eenmaal boven, de zonsopgang zouden kunnen zien. Helaas hadden we een kritische denkfout gemaakt door niet te kijken naar de dag waarop we de klim zouden maken. Het bleek dat op een zaterdag veel Sri Lankanen zelf aan deze klim beginnen met als gevolg dat we echt honderden mensen passeerden tijdens onze weg naar boven. Met een paar opstoppingen was het allemaal niet zo erg totdat we aan de laatste paar honderd meter waren begonnen. De top was nog niet eens duidelijk te zien maar daar begon de rij al! Nouja, zo erg was het niet, we hadden een goed tempo tot het wachten begon dus het zou nog wel zo'n 2 uur duren voordat de zon zou opkomen..... Na anderhalf uur wachten besloot ik om ermee op te houden en zei ik tegen Paul dat ik wel op hem zou wachten in de hotel kamer. Tijdens de weg naar beneden nog wel een paar aardige foto's gemaakt van de zonsopgang en toch nog met een enigsinds geslaagd gevoel de voet van de berg bereikt.

De dag erna zijn we naar Ella gereist en daar hebben we op één dag de 2 bergen beklommen die daar in de buurt zijn; Ella rock en little Adam's peak. Met de trektocht die ik in Nepal had gemaakt in mijn achterhoofd waren deze 2 bergen toch wel wat minder indrukwekkend maar er zaten zeker een paar mooie stukjes tussen. Naast het uitzicht van beide pieken was het mooi om door de thee plantages met hun fel groene kleuren heen te lopen. Ook was het een bijzondere ervaring om over de treinrails te mogen lopen (die nog steeds in gebruik waren), wat dus een onderdeel van de route is. Wel waren de locals die daar wonen best wel sneaky want ze haalden dus actief de wegwijzers die touristen er maakten weg zodat ze als spontane gids konden dienen. Ook wij kregen dus een man aan ons vastgeplakt die ons wel even de weg zou wijzen. We hebben hem zeer duidelijk moeten maken dat we geen gids nodig hadden en zijn dus uiteindelijk op eigen kracht boven gekomen (en natuurlijk dankzij een kaart van het internet geplukt).

De terugweg naar het vrijwilligerswerk duurde maar liefst een hele dag waarvan ik ongeveer 8 uur in de trein zat (in de deur omdat er geen zitplekken waren... ten minste wel een aantal mooie plaatjes kunnen schieten) en 30 minuten in de bus. Toen ik terug kwam in de kokosnoot estate was er een nieuwe vrijwilligster bijgekomen genaamd Iris die toevallig ook uit Nederland komt. Met haar heb ik er de laatste 2 weken doorgebracht en als afsluiter hebben we een soort spirituele bijeenkomst bijgewoond die daar werd gehouden. Dat was een bijzondere en mooie ervaring maar naar mijn mening wel wat langdradig en hier en daar was ik niet helemaal overtuigd van de manier waarop ze hun boodschap overbrachten. Toch was het een interessante ervaring en ben ik blij dat ik er aan mee heb gedaan, ook was het een mooie afsluiter voor de goede en bijzondere tijd die ik er gehad heb.

Dan ben ik dus alweer aangekomen bij het heden en alhoewel ik nog veel dingen kan schrijven over mijn tijd hier moet het hele verhaal wel een beetje leesbaar blijven... meer is niet per see beter!

Dus na een aantal uren bezig te zijn geweest met deze post ben ik er ook wel weer klaar mee en dit oncomfortabele bureau maakt het er ook niet veel beter op, gelukkig is het wel gratis omdat ik het in het hostel kan doen!

Op het moment ben ik dus (weer) in Kandy en ik zal hier vermoeddelijk nog 2 nachten verblijven, morgen is het volle maan wat een groot feest is in het hele land en Kandy is er blijkbaar een goede plek voor om dit mee te maken!

Na Kandy zal ik naar Negombo gaan om daar 2 nachten te verblijven en dan ga ik weer naar een Vipassana cursus alleen zal ik deze keer bedienen in plaats van deel te nemen als student. Al verwacht tijdens die Vipassana wel dat ik vrijwel net zo veel meditatie uren zal kunnen maken als de rest van de deelnemers. Na de Vipassana reis ik af naar de oostkust (Arugam Bay) en daar zal ik een langere tijd verblijven om te leren surfen en daarna ben ik van plan om ergens aan de oostkust een beginners duik cursus te doen (PADI). Voor de rest heb ik nog niet echt een plan maar hier kan ik wel weer een paar weken mee vooruit!

Tot de volgende keer maar weer!

PS: Helaas is het wederom niet gelukt om foto's te uploaden, de computers willen niet communiceren met mijn telefoon zodat ik de boel niet gemakkelijk kan uploaden.