Dag 52

Hallo daar! Het is alweer een tijdje geleden sinds ik een update op mijn blog heb gedaan. Ik heb na mijn vertrek vanuit de ashram al een tijdje voorgenomen om te schrijven – zelfs ook pogingen gedaan – maar uiteindelijk is er niets van op het internet gekomen. Nu de rust weer een beetje is teruggekeerd heb ik dus weer al de tijd.

Ten eerste wens ik natuurlijk iedereen een voorspoedig 2016!!

Het vertrek vanuit de ashram was wel een beetje met een dubbel gevoel, juist toen ik eenmaal vertrokken was en in mijn eentje weer richting Lakeside liep realiseerde ik me des te meer hoe goed het leven daar was, ook al was ik toe aan een andere omgeving. Het simpele leven daar stond me toch wel erg aan en ik zal er nog wel meer dan eens aan terug denken, ik heb het daar goed gehad. Ook denk ik dat ik door het leven daar goed voorbereid werd op het dagelijkse leven in Nepal; ik voelde me na het vertrek een stuk sterker in mijn schoenen staan.

Eenmaal in Lakeside was ik van plan om weer richting hetzelfde guesthouse te gaan waar ik al eerder had geslapen; een Boeddhistisch guesthouse met een mooie tuin, een meditatiehal en een zeer relaxte sfeer (ook nog eens erg goedkoop). De eerste keer had ik geluk gehad en kreeg ik de laatste kamer dus was ik er al vanuit gegaan dat het deze keer vol zou zijn om teleurstelling te voorkomen. Mijn vermoeden zat er helemaal naast; er was maar 1 gast en zelfs de aardige eigenares was voor 1.5 maand terug gegaan naar haar huis in Australië, dat is wel erg rustig.... Toch maar besloten om er te blijven want het personeel wat er rond liep was erg aardig (en van mijn leefdtijd) en ik ben opzicht wel gesteld op mijn rust.

Die avond per toeval een hele groep mensen leren kennen die allemaal naar hetzelfde restaurant gekomen waren om afscheid te nemen van een Frans meisje. In eerste instantie zal ik dus alleen maar het meisje wat tertrok vroeg of ze de tafel waar ik aan zat mocht gebruiken om aan een andere tafel te sluiten zodat de hele groep bij elkaar kon zitten. Natuurlijk vond ik dat geen probleem en wou al opstaan maar ze nodigde me uit om gezellig te blijven zitten, uiteindelijk nog zo’n 3 uur blijven hangen daar en een erg gezellige avond gehad. De volgende dag kwam er een nieuwe gast in het Boeddhistische guesthouse en daar heb ik de dagen erop ook af en toe mee gegeten en gekletst. Uiteindelijk zijn er in die eerste week nog 3 andere gasten bijgekomen, waaronder een Schotse man die (denk ik) de 70 al lang gepasseerd is en een Nederlandse vrouw die ik rond de 50 schat. Ik heb vooral nog heel wat met de Schot gekletst want die zat natuurlijk vol met verhalen en hij heeft me zelfs het een en ander bij kunnen brengen over de Boeddhistische leer. Verder ook gewoon op de straat of restaurants wat mensen leren kennen en al snel kreeg ik het gevoel dat ik juist behoefte had aan wat rust!

Mijn plan in Lakeside was dus ook om wat activiteiten te doen maar in eerste instantie was mijn zoektocht niet erg succesvol, ik probeerde rond te vragen of ik met een groep mee kon doen maar voor het raften waren die er niet echt (de rivieren zijn er blijkbaar deze tijd van het jaar niet erg geschikt voor). Het regelen verliep eerst dus wat langzaam totdat ik een mountainbikeshop inliep en een combinatie van mountainbiken en raften kreeg aangeboden met als beginpunt een uitzicht over Pokhara tijdens de zonsopgang (Sarankot, 1600m). Dat leek me wel wat dus een paar dagen later stond ik om half 5 bij de winkel te wachten tot de groep zou arriveren die ik zou vergezellen. Ik moest wel eerst even nog het rafting formulier tekenen (risico/verzekering), en daar zag ik andere formulieren liggen van 2 deelnemers die nog moesten betalen of tekenen. Ik kon het niet helpen om even te kijken wat de nationaliteit van deze 2 deelnemers was en ja hoor; natuurlijk waren beide Nederands. Ik vond het opzicht wel humoritisch maar ergens had ik ook wel een beetje een schoolreisje gevoel, niet dat ik ertegen op zag maar mensen van andere nationaliteit leken me toch wel wat interresanter. Al gauw zag ik een hele groep Nederlanders voor de deur staan van rond mijn leeftijd, gelukkig waren het geen senioren want dan zou het sportieve er wel een beetje af zijn! De rit naar het beginpunt hebben we elkaar een beetje leren kennen en de hele groep was dus een minor van school uit aan het doen waar ze een breed spectrum aan activiteiten deden in de omgeving van Pokhara. Ze kwamen dus 1x per week bijeen om een activiteit te doen, te eten en te feesten (!).

Toen we aangekomen waren bij het beginpunt bleek dus dat het laatste stukje van de weg geblokkeerd was (een official bezocht het hoogste punt van de berg ofzo) en dat we dat dus ongeveer 20 min bergopwaarts moesten fietsen. Whatever, geen probleem zou ik zeggen, maar hier en daar hoorde ik al wat geklaag over de verandering van het plan en natuurlijk waren er al een paar bang dat ze geen mooi uitzicht meer zouden hebben. Ik probeerde de klaagzang maar een beetje te negeren en gewoon met de flow mee te gaan. Uiteindelijk aangekomen bij het uitzichtpunt waar al aardig wat mensen verzameld waren, afkomstig van vele nationaliteiten. Toch is het wel typisch dat zo’n groep Nederlandse jongeren altijd weer extra opvallen door veel kabaal, geklaag dat het lang duurt en zelfs luid gezang. Dat terwijl de andere mensen gewoon allemaal op zachte toon met elkaar praten en misschien zelfs een beetje van het “rustige“ moment proberen te genieten. Op zijn zachtst gezegd voelde ik dus weinig connectie –en zelfs een beetje schaamte met/voor deze groep Nederlanders. Uitendelijk toch wel van het uitzicht kunnen genieten en wat mooie plaatjes kunnen schieten. Na ongveer een half uurtje waren we onderweg naar de top. Al snel bleek dat ik en een andere jongen (met een sportopleiding) ver voor de groep uit waren gefietst en dus na ongeveer 15 minuten ook weer 15 minuten moesten wachten tot de laatste weer op adem was gekomen. Er zat dus niet bepaald een goed tempo in maar dat mag je ook niet verwachten wanneer meer dan de helft van de groep regelmatig een peukje rookt. Gelukkig was de rest van de rit voornamelijk bergafwaards en konden we een beetje onze eigen gang gaan, alhoewel de gids wou dat we netjes in een rijtje achter elkaar gingen fietsen besloot ik na een tijdje wat meer het heft in eigen handen te nemen door gewoon vooruit te gaan fietsen. Zo kon ik ten minste een beetje ruiger fietsen, al was de route niet bijzonder uitdagend. De omgeving maakte het gebrek aan uitdaging gelukkig wel goed. Bij sommig stukjes kreeg je echt het gevoel dat je een bijzonderheid was wanneer mensen je voorbij zagen komen op zo’n blitse mountainbike. Ook zag je regelmatig erg simpele –en primitieve huizen en hielden we even pauze bij een dorpje waar het leek alsof de tijd een paar jaar stil had gestaan.

Toen we ontbeten hadden op een dakterras met een erg mooi uitzicht zat het “avontuurlijke“ stukje fietsen er op en gingen we een paar kilometer bergafwaards over normale asfalt weg. Het was een kunst om de aandacht zo te verdelen dat je én het prachtige uitzicht kon zien én tegelijkertijd niet zou crashen in de fietser voor je (we fietsten namelijk één lange rij). Na ongeveer 1 uur fietsen kwamen we op de plek aan waar het raften zou beginnen en na een half uurtje instructies en verkleden waren we op weg!
Het raften was erg tof om te doen en een zeer goede eerste ervaring, het had nog wel wat wilder van mij gemogen maar hoe dan ook heb ik erg genoten en gelachen van de kracht van zo’n rivier! Helaas was de sfeer wel even wat minder doen één van de inzittende haar prijzige GoPro camera verloor in de rivier.

Op de terugweg had ik een Amerikaanse man genaamd Brian ontmoet die met zijn kayak tussen de rafters heen aan het varen was en ook een solo reiziger bleek te zijn. Na wat geklets vertelde hij me dat hij binnen enkele dagen zou proberen om een trektocht te ondernemen richting het Annapurna Base Camp (ABC) en vroeg of het me wat leek om met hem mee te gaan. In eerste instantie dacht ik dat het niet zou gaan omdat ik op de 1e van januari mijn Vipassana retraite had gepland, maar aan de andere kant wist ik ook dat dit mogelijk wel mijn laatste kans zou zijn om te gaan trekken tijdens deze reis in Nepal. Het was mijn laatste kans omdat het weer in jan/feb vermoeddelijk te koud zou zijn, ik had me er dus al een beetje bij neergelegd dat het niet meer zou gebeuren deze reis. Deze kans om te gaan trekken nam ik dus best wel serieus en na wat telefoontjes bleek dat ik mijn retraite gemakkelijk kon verplaatsten naar een ander meditatiecentrum, 200km ten zuiden van Pokhara en op de 15e van januari. Naast het feit dat de datum veel beter uitkwam, zou het in het zuiden ook nog een stuk minder koud zijn wat natuurlijk ook best wel een prettige gedachte is. Ook ligt dit meditatiecentrum dichtbij een nationaal park wat ik al voorgenomen had te bezoeken. Met andere woorden; ik zou gek zijn als ik deze verandering niet met open armen zou ontvangen.

Na het aanschaffen van wat trekspullen was ik dus 2 dagen na de ontmoeting met Brian op weg naar de eerste stop: Ghandruk (1950m). De eerste dag lopen was wel wat zwaar maar vooral omdat ik mijn backpack nog steeds niet goed droeg (ik weet het Kim), ik had dus de heupriem veel te laag waardoor mijn schouders te zwaar belast werden en mijn broekriem voor veel wrijving zorgden op mijn heup. Ook had ik mijn backpack blijkbaar iets te enthousiast gevuld (zo’n 3-4 kilo zwaarder dan die van mijn reisgenoot). Toch was het Brian die bij het eerste de beste guesthouse wou rusten, niet dat ik daar zo’n groot probleem mee had. Dag 2 was ook weer een stevige wandeling waar we uitkwamen bij Sinuwa (2340m), wat opzicht geen enorme toename in hoogte lijkt maar waar we wel door 2 bergpassen heen moesten en dus in totaal veel meer dan 400 meter moesten klimmen. Aan het einde van die dag maakte ik me een beetje zorgen omdat mijn schouder best wel pijn deed, gelukkig had ik nu wel mijn heupriem op de goede hoogte (boven mijn heup). Toch die avond maar besloten om ongeveer 2 kilo achter te laten in het guesthouse wat ik op de terugweg weer zou opikken. Op dag 3 was de eindbestemming Deurali (3200m) en hier werden we echt geconfronteerd met de temperatuur die natuurlijk afneemt naarmate je hoger komt; zo was het kraanwater bevroren en moesten we met kleren aan slapen. Die dag was niet zo zwaar en we waren al na een uur of 5 aangekomen, we hadden dus nog een halve dag voor ons toen we aangekomen waren (niet dat er veel te doen is dus vroeg naar bed). Hygiëne was er al niet meer bij want ook al zou je douchen (met ijskoud water), na een uur lopen ben je overal al nat van het zweet. Ook merkte ik die dag dat ik een beetje hoofdijn had en was ik dus al bezorgd dat ik de dag erna meer last zou krijgen van de ijlere lucht, het leek wel alsof ik de enige was die zich zorgte maakte over de volgende dag waar we meer dan 900 meter zouden klimmen. Volgens richtlijnen moet je boven de 3000 meter niet meer dan 400-500 meter pe dag klimmen zodat de kans op hoogteziekte minimaal is, toch had iedereen die ik sprak daar als eindbestemming ABC. De volgende dag was de hoofdpijn weer weg en ik had prima geslapen, ook voelde ik me fit en dat was goed te merken doordat ik ruim 15 minuten voorsprong had op iedereen die vertrokken was vanuit Deurali die ochtend. Na ongeveer 1.5-2 uur ben ik dus gaan wachten op de rest en heb daar wat gegeten (Machhapuchhre Base Camp, 3600m). Toen zijn we gezamelijk (wij en nog 3 andere Amerikanen) richting het Annapurna Base Camp (4130m) vertrokken. Gedurende de klim kreeg ik opeens wat last van mijn onderrug en merkte ik ook dat mijn hoofdpijn erger werd, de hoofdpijn is dus een indicatie van hoogteziekte. Toch bleef ik volhouden zolang ik me goed voelde en om een of andere reden nam de hoofdpijn af wanneer ik mijn nek helemaal recht maakte. Toen opeens drong het tot me door dat het niet de hoogte was die voor de hoofdpijn zorgde maar dat het gewoon een stijve nek was, het was wel een opluchting en na een aspirientje voelde ik me weer helemaal top. Ik was die laatste etappe weer een van de eerste die aankwam en was daar stiekem ook wel een beetje trots op! De ervaring om daar te lopen, omgeven door bergen, op de grens van je fysieke kracht en de vreemde rust die de vrijwel levenloze omgeving uitstraalde, was echt bijzonder. Ik merkte daar ook dat je eigenlijk niet eens zo heel veel let op de omgeving (behalve als je er even voor gaat stil staan) maar vooral in een soort van loop trance zit waarbij alleen de volgende stap telt. Vreemd genoeg vond ik het lopen daar tussen die levenloze giganten een even mooie –en bijzondere ervaring als het uitzicht waarmee we beloond werden.

Die avond was dus de laatste van het jaar en om een of andere reden was er best wel veel enthousiasme over de eerste zonsopgang van 2016, van mij had het niet gehoeven want de prijzen van het eten zijn voor Nepalese begrippen echt belachelijk (maar natuurlijk wel begrijpelijk). Ook hadden we die dag nog erg veel tijd over en je moet wel dat dure eten bestellen want je verbrand best wel veel energie in die kou. Zo blijkt toch wel dat ik een echte Nederlander ben als het om geld gaat....denk ik. De volgende ochtend was het wel een stuk minder bewolkt (alhoewel ik juist vind dat de wolken voor een mooi contrast zorgen) en konden we echt alle bergen om ons heen zien. De zonsopgang was niet meer dan een lijn die verscheen op de bergen aan de andere kant vanwaar de zon echt opkwam. Ik dacht dat juist de opkomst van de zon over de bergen het bijzondere zou zijn maar dan hadden we nog wel een half uur daar ik de kou moeten staan wachten. Dat was dus iets te veel van het goede dus gingen we maar snel ontbijten en afdalen. Toeval wil het dat ik, die zich juist zorgen maakte over de hoogteziekte, nergens last van had terwijl Brian aan de medicatie ging en een slechte eetlust had die avond (ook een indicatie van hoogteziekte). Ik had dus al een vermoeden dat hij maar op zijn eigen tempo naar beneden moest gaan en ik vertelde hem dat ik wel zou wachten op de eindbesteming.

Dag 5 was dus vanaf ABC terug naar Sinuwa (zo’n 6-7 uur lopen), ik was goed op dreef en was dus weer de eerste die aankwam, wel eist het afdalen best veel van spieren die je normaliter maar weinig gebruikt. Ook koos ik er voor om, met mijn geringe ervaring, dikke trek sokken te verwisselen met normale -alledaagse sokken, met als gevolg dat ik een paar pijnlijke blaren aan over hield. Wel was die wandeling duidelijk de mooiste van de trek omdat er én bijna geen toeristen rondliepen (ben er misschien zo’n 20 tegen gekomen) én omdat je naar beneden gaat waardoor je veel meer aandacht kan besteden aan de omgeving. De rust daar, enkel omgeven door vrijwel onaangetaste natuur was erg mooi -en bijzonder om mee te maken. Dag 6 was alweer de laatste dag, ik had na de afdaling van de dag ervoor wel flinke spierpijn in mijn bovenbenen maar als je eenmaal loopt dan gaat het wel. Ook waren de blaren best iritant maar ook dat went wel (vooral wanneer je de juiste sokken aan hebt). We hebben die dag een andere route gekozen om over terug te gaan zodat we een stop konden maken bij natuurlijke warmwater bronnen, dat voelde goed (en schoon) dus daar hebben we met een aantal andere westerlingen ongeveer een uur in gezeten. De rest van de dag was wel goed te merken dat je je mentaal ook voorbereid op het einde van de trek, zo had ik steeds in mijn hoofd dat ik nog maar X minuten hoefde te lopen. De terugrit was opzicht wel grappig want je stuitert die hele jeep door todat je op de “snelweg“ komt maar iedereen was moe dus dat werkte best wel verdovend, en natuurlijk is zitten na een lange dag lopen ook al gewoon super fijn.

Dus dan ben ik alweer aagekomen bij de afgelopen 2 dagen, gisteren heb ik niks gdaan behalve wat gegeten en gerust en vandaag eigenlijk hetzelfde totdat ik aan het schrijven ben geslagen. En alhoewel de spierpijn alweer een flinke hoeveelheid is afgenomen ben ik een beetje verkouden geworden in mijn keel. Het kan natuurlijk komen door de inspanning van de trek maar ik denk vooral dat het kwam omdat ik om een of andere luie reden besloot om mijn mond te spoelen met kraanwater na het tandenpoetsen eergisteren. Gelukkig is het niet erger dan een licht geiriteerde keel en mag ik denk ik wel van geluk spreken dan dit pas de eerste keer is dat ik me een beetje ziekjes voel!

Ik heb dus nog ruim een week hier in Lakeside voordat ik deze keer écht ga beginnen aan de retraite in Lumbini, wat dus blijkbaar de geboorteplek van Boeddha is. Ik hoorde dat er veel tempels te zien zijn in de omgeving daar dus ik denk dat ik er al iets eerder heen zal vertrekken. Hoe dan ook denk ik niet dat ik snel moeite krijg met het leven hier want je kan er overal lekker (en goedkoop) eten en relaxen, daarnaast heb ik nog afgesproken om met een (sportieve!) Duitse jongen wat van de omgeving ga verkennen met een mountainbike. Ik heb ook nog niet geparaglide maar misschien laat ik dat achterwegen, ik zie wel!!

Dat was het weer ! Ik ga nog wat foto’s toevoegen, dan uit eten met de man van het vrijwilligerswerk en lekker vroeg naar bed, yes!!

De groeten maar weer